انی رایت دهرا من هجرکه القیامه

وامانده ای ازتبار غربت افتاده ی طریق نیازمندی است و به خودمی بالد که بوسه زن مطهر سگ کوی توست.بنده ی بی ادعای قنبرت خطی می نویسدشاید که مقبول افتد

چون قلم اندر نوشتن می شتافت 

چون به عشق آمد قلم بر خود شکافت

در خلال تقریر این خطوط لحظه شماری می کردم تا پیکره ی قلم نیمه جانم به فصل محبت علوی قدم بگذاردآخرالامر گاه انتظارسپری شد و در خیال خام خویش برآن شدم که سایه دستی به پاس حق مولی بنده بر جای بگذارم. ولی چه سود که به هرکاروانسرای از کشور محبت مولا که رسیدیم اسب کلاممان را نعل سکوتزدند. وبرای هر صحنه از واقعه ی  ازلی سلطنت او که قصدنقالی داشتیم پرده های سرد خاموشی آویزانشده بود

آه و صد فریاد از بغض هزاران ساله ی اهل ایمان که در گلوخشکیده است و آه و صد فریاد از میراث جهل عرب که پا به پای خداوندی خدا جاودانه می ماند   

 . 

ای امیر کونین چرا این بغض ها سکوت ها و خاموشی ها همگان در خانه ی تورا می زننده؟ به کدامین معصیت نا کرده مستوجب عقوبت ابدی شده  ای که خاطره ی سرد بشری عصیان صد هافرعون و نمرود را در بستر تاریخ بخشیده است اما چگونه است که هنوز در افشای یکی از بیکران فضایل تو باید میثم ها بردار شوند؟ 

خواندیم یک الف زعبارات روی تو

صد سال بر قواره ی دار افتاده ایم

 ای امیر من ای تنها ترین پادشاه ای غریب ترین نامدار و ای زیباترین در  این مرداب سکوت و غربت چه چیز را می جویی؟ و دراین کوچه های تنهایی باز به دنبال چه می گردی؟آن چیست که هر شب تو را شب گرد کوی نامردان کرده است؟ ای امیر من آن چیست که خاک سیاه کوفه رابه جویبار قد مهای خسته ات غسل می دهد؟ 

ای نازنین شب های کوفه نامرد است. مارهای صحاک گرسنه اند: ودر پشت هر دیوار کمینگاه بی حیثیتی است باز به دنبال چه میگردی ای اهورای من؟آفتاب چشم سیاه تو حیف نیست که به شهر شومی چون کوفه بتابد؟

خدارابگذر امشب این کفتاران با نجاستابلیس سحر بگذراند! که افسانه شور انگیز نعلینت گنداب خواب این روبهان رامشوش

  یا آنکه چاه غربت را در صف جماعت  کوفیان دیده ای؟ و یاآنکه شاید صدای کیسه های جمل به گوش چاه خانه ایت هم رسیده است؟ ای نازنین من اگر سنگ صبور چاه هم  نباشد پس ناله ی غربت تو به کدام دخمه رو ضه خوانی کند؟کدام گریه کنی چون چاه را یارای شنودن مظلومیت توست وکدام لطمه زنی چون چون آب افتخار نقش سیلی اشک تو برچهره اش مانده گار است؟ پس ای آرزوی من! به دنبال چه می گردی؟اگر در این شب به دنبال گرسنه ای می گردی که اطعامش  دهی یافقیری را می جویی که اکرامش کنی برای خاطر حسینت لختی صبر کن! شکمبه این جماعت از گندم تو زهر به پستان روانه میکند.آستین این شهر خوابگاه هزاران افعی است.