از من گرفته داغت، شبهاى گفتگو را

بى تو سكوت پائيز ، بسته ره گلو را

آواز جويبار ان ، بى منتهاى اشكم

بنگر چگونه برده، از سيل آبرو را

گفتم به خود كه مهتاب، شايد به شب نباشد

آويختم به هر كوى، فانوس جستجو را

ديدم كه در سكوتِ ، ظلمت سراى اندوه

بگرفته نااميدى ، دامان آرزو را

رفتى و با قيام ، رگبارِ سرخ شيون

بستم دهان شادٍ ، مرد ترانه گو را

من غمگنانه اينجا ، خاموش بى تو ماندم

تا كه سپيده بگرفت ، شام سياه مو را

در آخرين دقايق ، اى موج آرزومند

از شط سينه برگير ، كشتى آرزو را