دود بود و دود بود و دود بود گل ميان آتش نمرود بود دست گلچين هيچ پروايي نداشت داغ گل را بر دل بلبل گذاشت شعله ميپيچيد بر گرد بهار خون دل مي خورد تيغ ذوالفقار يك طرف گلبرگ اما بي سپر يك طرف ديوار بود و ميخ در ميخ بود و سينه اي لبريز درد ميخ بود غربت يك رادمرد ميخ ياد صحبت جبريل بود شاهد هر رخصت جبريل بود قلب آهن را محبت نرم كرد ميخ از چشمان زينب شرم كرد شعله ها از داغ غربت سرخ شد ميخ كم كم از خجالت سرخ شد ميخ بود دست شوم سرنوشت سينه اي ميديد لبريز بهشت گفت با در رحم كن سويش مرو غنچه دارد سوي پهلويش مرو حمله طوفان سوي دود شمع كرد هر چه قوت داشت دشمن جمع كرد روز رنگ تيره شب را گرفت مجتبي چشمان زينب را گرفت پاي ليلي چشم مجنون مي گريست ميخ بر سر مي زد و خون مي گريست ابر با رنگ كبودي گريه كرد جاي مردم يك يهودي گريه كرد جوي حون نه تا به مسجد رود بود دود بود و دود بود و دود بود